17 september 1968. Onder een muzikaal gesternte geboren, zette Manuel Herrebaut reeds vroeg zijn eerste stapjes in de wereld van klanten en harmonie aan Papa Willy’s stevige hand. Deze leerde hem (en ook andere kinderen uit Kalken en omstreken) de eerste beginselen van de muziekleer en de eerste noten op de klarinet. Kleine Manuel bleek een zeer getalenteerde jongen die graag bijleerde, als de aantrekkingskracht van de voetbal tenminste niet te groot was. Hij koos ervoor kunsthumaniora te volgen in Gent en blonk daar uit in de muzikale vakken. Ondertussen speelde hij mee in enkele harmonieorkesten (Kalken, Laarne, Uitbergen, Harelbeke, Zele, Lokeren, Wetteren…). In Laarne stond hij daarbij onder leiding van Gaston Devenijns, een man die hem zeer zou beïnvloeden in zijn verdere keuzes. Al die muzikale bezigheden deden hem echter beseffen dat er voor voetbal geen tijd meer was en dus besloot hij zijn voetbalschoenen aan de wilgen te hangen.
Omdat iedereen geloofde in zijn muzikaal talent, studeerde hij verder aan het Gentse conservatorium, waar hij onder andere notenleer, harmonie, samenspel, muziekgeschiedenis, klarinet en een bijkomende cursus directie aan zijn curriculum toevoegde. De bijkomende cursus was voor hem de eerste stap in het vervullen van een reeds lang gekoesterde wens om zijn eigen visie over en in de muziek te kunnen doorgeven aan een groep anderen, net zoals zijn grote voorbeeld, Valery Gergiev, dat met verve deed en doet.

In die tijd was legerdienst nog verplicht en hoewel hij die steeds had voor zich weten uit te schuiven, kon hij er niet aan ontsnappen. Omdat ook het met de muziekmicrobe besmette bloed kruipt waar het niet gaan kan, liet hij zich inschrijven in de muziekkapel van de Belgische Zeemacht. We schrijven 1991 als de Golfoorlog een officieel begin kent. Manuel Herrebaut, 23 jaar, geeft zich op als vrijwilliger bij de Belgische vloot; hij blijft liever aan wal om met de kameraden en onder leiding van Peter Snellinckx militaire parades en andere optredens met de militaire muziekkapel op te luisteren. Ondertussen verkende hij ook andere muziekgenres en begon hij mee te spelen in big bands, dixielandorkestjes en een funkgroepje, waar hij de saxofoon ter hand nam. Ook was hij jarenlang lid van de begeleidingsorkesten van enkele Vlaamse artiesten zoals Helmut Lotti, Bart Peeters, Margriet Hermans, … Als begenadigd muzikant reisde hij zo het Vlaamse land rond. Toch liet hij zijn kinderdroom “ik wil dirigent worden” niet varen. Groot was dan ook zijn enthousiasme toen hij in zijn vaders voetsporen stapte en zich inzette voor de jeugdwerking van de harmonie van Laarne. Op die manier bouwde hij ervaring op en kreeg hij ook de kans om in 1998 dirigent te worden van het Koninklijk Harmonieorkest “Echo der Leie” uit Sint-Denijs-Westrem en de Harmonie “Willen is Kunnen” uit Sint-Martens-Latem. Nu nog haalt hij graag zijn klarinet of saxofoon boven om met zijn vrienden van het klarinettenkwartet Carré Max, of de bigband “The Airtunes” een optreden te verzorgen.

Naast het muzikale niveau waar hij zijn muzikanten naar optilt, ijvert Manu steeds om binnen een hechte vereniging plezier en ambitie te combineren. Zo wil hij vooral toffe muziek brengen met een groep geestdriftige leden, uiteraard rekening houdend met de verlangens van het orkest zelf.